Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/195

łagodnego i miłosnego czaru, że jest jej rozpaczliwie smutno. Odwraca głowę i ukrywa ją w dłoni.
 — Niech pani lepiej pojedzie do Morskiego Oka — słyszy cichy, melodyjny głos — taki cudowny czas, droga, jak po stole, wrócimy tego samego dnia. Ja zamówię i zgodzę konie... No?... co?... dobrze?...
 Wziął ją za rękę.
 Całuje znów jej palce długo i ciepły prąd płynie z jej ręki wzdłuż całego ciała. Chce na niego spojrzeć. Wzrok jej padł na list do męża. Doznaje jakby pchnięcia sztyletu.
 — No... do Morskiego Oka!... potem pani pojedzie.
 Tak.
 I to jest wyjście.
 Pojedzie do Morskiego Oka i potem ucieknie. Wróci do Warszawy. — To będzie jedyna jasna chwila, którą sobie opromieni życie. Zaczyna w niej rodzić się jakiś bunt za takiemi chwilami.
 Inne kobiety mają je codzień — myśli — ja mieć będę jednę, jedyną.
 I podnosi na niego wreszcie swe śliczne, błękitne oczy, bezwolne już i przepojone jego chęcią.
 — Pojadę!...
 On, jak dziecko, porywa się i zaczyna tańczyć po pokoju.
 — Dobra nasza!...
 Podbiega do okna.
 — Pito! Pito!...
 Dziewczynka ukazuje się w oknie.
 — Co się stało?
 — Jedziemy do Morskiego.
 Pita, jak w ekstazie, rączki składa.
 — Ach!...
 Lecz on zanurza ręce w powódź słońca, w której drobna jej figurka się pławi, porywa ją pod paszki i z wionięciem spódniczek wrzuca ją do środka izby. Tam zaczyna tańczyć z nią walca, gwiżdżąc prześlicznie.
 Tuśka mimowoli uśmiecha się do wirującej pary.