Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/20

 — Och! mówisz już tak trzy lata.
 — No — to trudno — nie jestem panem swej woli. Nie trzeba było stąd wyjeżdżać.
 — Jakżeż nie miałam wyjechać? — Musiałam.
 — E!...
 — Sam mnie namawiałeś. Przyrzekałeś, że przyjedziesz na sezon, na ślub...
 — Tylko, proszę cię, nie zaczynaj tej kwestyi. Chyba chcesz, żebym zaraz uciekł...
 Głos kobiecy nie mięknie, stawia się trochę hardo.
 Tak, ja wiem... ty zaraz uciekasz. To najwygodniej.
 — Proszę cię — jestem zdenerwowany.
 — A ja!...
 — Ty? czem? wiedzie ci się dobrze, wyglądasz wybornie, utyłaś, podobno do dziecka masz guwernantkę francuską.
 — A ty się nie pytasz, skąd mam na to wszystko?
 — Co mnie do tego — moja droga. Znasz mnie i wiesz, że jestem dyskretny!
 Aż huczy od tej dyskrekcyi i wygodnej polityki naokoło płaczliwego głosu kobiety.
 — Dyskretny!...
 — Spodziewam się. Inny na mojem miejscu nie mówiłby z tobą — odwrócił się — a ja zawsze przychodzę, ile razy mnie wezwiesz. — Czy masz mi co do zarzucenia? No... powiedz!... no... no...
 Przez zęby zaciśnięte pada:
 — Dyskretny!
 I zaraz uderzenie pięścią, drobną pięścią w stół i wyplute raczej, niż wypowiedziane:
 — Podły!...
 — O! o!... nie wiem, kto z nas dwojga. Czy ty, która w tej chwili ciskasz się, jak przekupka, czy ja, który, mimo wszystko, podaję ci jeszcze rękę i staram się nie zapominać, że jesteś matką naszego dziecka.
 Wypowiedziane to było wszystko równo, bez unie-