Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/201

czarnej sukni, jakby cień przywiany zdala pomiędzy kolumny drzew.
 — Coś tam pod sercem świdruje? prawda? — pyta Porzycki.
 Głową tylko skinęła.
 Za rękę ją ujął, w oczy chce zajrzeć.
 — Proszę na mnie spojrzeć...
 Aby przerwać czar, Tuśka broni się uparcie.
 — Nie! nie — proszę mnie puścić!...
 Zaczyna się nawet śmiać z przymusem.
 On puszcza jej rękę, mówiąc:
 — To nic! to przyjdzie — początek jest... nie pomyliłem się.
 — W czem?
 — Że w pani jest na dnie więcej, niż sama przypuszczasz.
 — Skąd pan to wiedzieć możesz?
 — Bo pani zaczyna odczuwać piękno gór.
 — No...
 — Pst! nie mówić nic. Być szczerą, pozwolić sobie na zbytek szczerości. Zrzucić pancerz, maskę i wdychać w siebie to, co ku pani płynie...
 — Wszystko!...
 — I moje uwielbienie.
 Znów jej ręki szuka.
 Ona prawie rozpaczliwie woła.
 — Pito! Pito!...
 Popatrzył na nią prawie nieprzychylnie.
 — Och! zastawianie się obecnością dziecka, jakież to banalne.
 — Banalniejsze to, co pan robisz.
 — Że uwielbiam?
 — Nie, lecz, że mi pan o tem mówisz!
 Pita zbliża się.
 — Chodź mała!... — wyrzekł Porzycki — w tobie, zdaje się, nie rozrósł się jeszcze z takim przepychem chwast nieszczerości... Chodź! pójdziemy po paprocie!