Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/206

XXI.

 — Puk!... Puk!...
 Zerwała się Tuśka.
 Zerwała się Pita.
 — Proszę... niech pani wstaje. Lada chwila wzejdzie.
 — Dobrze... zaraz...
 Pełnemi rękoma, jak żniwiarka kłosy, tak ona odgarnia swe jasne włosy od twarzy. Chłód ją przeszywa. Lecz niema ochoty położyć się w ciepłe łóżko. Przeciwnie, aż drży cała od chęci wybiegnięcia przed dom i spotkania się z Porzyckim w chwili wschodzącego słońca.
 — I to jeszcze! — myśli — i to zabiorę z sobą do Warszawy jako wspomnienie z tej wycieczki.
 W nocy śniła o nim prawie ciągle. Zjawiał się jej na tle gór, to znów płynął ku niej po szafirowo zielonej głębi, cały spowity w srebrną drgającą łuskę. Nad ranem, gdy zbudził ją głos aktora, zdawało się jej, że śni tylko dalej — nic więcej.
 Pita trochę zadąsana leżała w łóżku.
 — Mamusiu!... — wyrzekła wreszcie cicho i widocznie siląc się na grzeczność — czy mamusia nie byłaby tak łaskawa, aby i mnie z sobą zabrać?
 Po raz pierwszy Pita objawiała jakieś życzenie.
 Do tej chwili na ulicy Wareckiej nie znano życzenia dzieci. One tylko grzecznie wypełniały życzenia rodziców.
 Tuśka już ubrana, upudrowana, w żakiecie, w jakimś apokaliptycznym zwierzu, zarzuconym na ramiona i spiętym pod szyję, odwróciła się ku córce, siedzącej wśród koców i kołder.
 — Nie — mogłabyś się przeziębić.
 — Ja się ciepło ubiorę.
 — Pito!... co to znaczy?
 Tuśka zmarszczyła brwi i zmierzyła córkę ostrem spojrzeniem.
 Lecz mała wytrzymała to spojrzenie ze zdumiewającą energią.