Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/207

 — Ja też chcę iść!...
 To słowo »chcę« — przeraziło literalnie Tuśkę.
 Był to jakby dalszy ciąg rozwichrzonych gestów i tego jakby rozluźnienia silnie zcementowanych dobrem wychowaniem manier Pity.
 Lecz z sieni doleciał głos Porzyckiego:
 — Pani Tuśko!... słońce nie będzie czekało!...
 Tuśka zgasiła świecę i wyszła, zamykając za sobą drzwi na klucz.
 Klucz wzięła do torebki i szła, ciągle zmieszana zachowaniem się Pity. Czuła, iż źle zrobiła, nie skarciwszy dziecka za niebywałe znalezienie się. Lecz — coś ją wstrzymywało. Coś niepojętego, a w głębi jej tak niewyraźnie nurtującego, iż zrozumieć nawet nie mogła.
 W sieni spotyka Porzyckiego. Przeczuwa go raczej, bo ciemno jest zupełnie. On — bierze ją za rękę nerwowo, szybko, niecierpliwie, jakby doczekać się jej nie mógł.
 — Dzień dobry!
 — Dzień dobry!...
 Tuśka ma wrażenie, jakby Porzycki wahał się, jakby chciał wzmocnić czemś to powitanie i zbiera ją lęk. Posuwa się ku drzwiom. Szuka nerwowo klamki. W trakcie tego czuje, że jego ramię próbuje otoczyć jej kibić. Zanim jednak to nastąpiło, Tuśka znajduje klamkę i otwiera drzwi od sieni.
 Przenikliwy chłód owiewa ją całą.
 Wchodzi w jakąś szarość dziwną, nikłą, bezjasną. Niebo, jak klosz szklany, pokrywa wszystko. Turnie aż sine, tak są szare i niewyraźne.
 Odwraca się ku Porzyckiemu:
 — Gdzież to słońce?...
 — Czekało, aż pani wyjść raczy. Za chwilę podniosą kurtynę. Służę!...
 Jest wyspany, zdrowy, widocznie zlany zimną wodą i pełen jakiejś nadziei. Aż bije to od niego i udziela się Tuśce. Chwyta ją pod rękę.
 — En avant!... — woła z fantazyą.