Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/208

 Biegną pod górę po kamieniach, jak dwoje dzieci.
 — Mało publiczności!...
 — Tem lepiej...
 Ucieszył się.
 — Jaka pani dobra — dziękujemy pani!
 — Kto — my?
 — Ja... reżyser, i słońce — prymadonna.
 Mają już wybiedz na szczyt ścieżki, skąd widać Morskie Oko.
 Zatrzymuje ją i otula troskliwie. Zapina apokaliptyczne zwierzę, obciąga rękawy żakietu.
 — Jak się to ubrało... — mówi — jak na spacer po Nowym Świecie. Przeziębi mi się, zachoruje.
 Jest tyle czułości w jego głosie, że Tuśkę ogarnia nieznane jej uczucie.
 Nikt do niej tak nigdy nie mówił.
 Mąż zapytuje ją czasem: »Nie zimno ci?« — tonem obojętnym, zapinając szczelnie swoje palto pod szyję, ale któż zdoła oddać słodycz tego tonu, troszczącego się o nią, jak o małe dziecko?
 — Nie, nie — ciepło mi!... dziękuję!
 — A spało dobrze?
 — Dobrze!
 — A śniło o mnie?
 Rumieniec oblewa twarz Tuśki.
 — No... no...
 — Tak!
 — To ślicznie. A teraz — do słońca!...
 I znów biegną, zlatują na dół, aż wreszcie zatrzymują się koło wielkich głazów, przy których drzemią trawy.
 — Tu czekać będziemy.
 Siadają oboje na głazie. Jego ręka wsparła się o kamień za jej plecami, tak, że łopatkami ona dotyka jego ramienia. Siedzą nieporuszeni, on trochę cofnięty za nią, wpatrzony w śliczną linię jej włosów.
 Tuśka — patrzy.
 Tak — teraz, gdy wypoczęła, widzi lepiej, jest podatniejsza do przyjęcia wrażeń.