Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/217

żeby stała się drewnianą lalką... Może i sama być szczęśliwą, i innym dać szczęście... A potem i dla pani będzie lepiej. Przecież pani musi czuć się strasznie smutną chwilami, jeżeli wszyscy tam u was jesteście takie mumie egipskie — co?
 Nazrywał mchów, dziwnie różowo kwitnących, i delikatnie przetyka nimi koronkowe wstawki, któremi dół jej sukni przystrojony.
 Tuśka szybko, jak błyskawica, czyni z sobą obrachunek życia i widzi zupełnie jasno, że często czuła się bardzo zdenerwowaną, a w nocy zwłaszcza budzi się z uczuciem strasznem samotności i sercem ogromnie ścieśnionem. Teraz rozumie, dlaczego jej tak było. Za wiele obowiązku, za mało serca.
 — Tak... — odpowiada cicho — tak!...
 — Co tak?
 — Było mi smutno.
 — No... więc. Czemu sobie życie zatruwać? To jakby ktoś mógł w piecu zapalić, a siedział w zimnie i marzł. Ja miałem bardzo miłe dzieciństwo. Moi rodzice strasznie się kochali. Widziałem ich zawsze całujących się i mających sobie coś do szeptania. Nie... nie... oni nie byli z drewna ani względem siebie, ani względem mnie.
 Zamyślił się chwileczkę i dodał:
 — Bardzo, bardzośmy się wszyscy troje kochali!
 Tuśka stawała się coraz niepewniejsza.
 — A dziś... — ciągnie dalej Porzycki — dziś rezultat ten jest, że się nie mogę obejść bez miłości!
 Tuśka podnosi głowę tryumfująco.
 — A widzi pan! — woła.
 — Co?
 — Skutki takiego wychowania... Pan musi dzisiaj ciągle się kochać.
 — No... no...
 — Jakto — no?... To fatalne. To pana gubi.
 Parsknął śmiechem.
 — Gubi?