Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/235

i wzrok Pity, dziwny, rozumny, przenikający ich wzajemny stosunek.
 Nie odpowiedziała nic i serdecznie rada odetchnęła, gdy drogą przeciągnął korowód pań Warchlakowskich, idących w stronę Kościelisk. Wszystkie wlepiły oczy w werandę i zwolniły kroku. W pelerynach bronzowych robiły wrażenie małych mniszek, idących na modły nieszporne.
 Porzycka umilkła także, jakby instynktem odgadywała dziwny, nienaturalny, sztuczny stosunek, wytworzony pomiędzy tem ślicznem dzieckiem a jego matką.
 Następnego dnia Tuśka wstała trochę później i Pita sama siedziała na werandzie, piłując sobie paznogietki.
 Na werandę weszła Porzycka.
 Tuśka przez szklane drzwi i przez muślin firanki widziała, jak Porzycka chwileczkę stanęła, jakby wahając się, wreszcie do Pity podeszła.
 Drzwi były uchylone — Tuśka dokładnie słyszała całą rozmowę.
 — Dzień dobry ci, Pito!
 Pita wstała i dygnęła zdaleka.
 — Dzień dobry pani!
 — Ucałuj mnie na dzień dobry.
 Jak manekin drewniany, Pita podeszła, ujęła rękę Porzyckiej i złożyła na niej leciuchny pocałunek.
 Dokonawszy tego czynu, chciała oddalić się, lecz Porzycka zatrzymała ją za rączkę.
 — Nie odchodź! pozostań przy mnie chwilkę! Usiądźmy razem. Czy chcesz trochę porozmawiać ze mną?
 — Jeżeli pani każe.
 — Ja ci nic kazać nie mogę. Ale powiedz mi: dlatego jesteś zawsze tak poważna? Podobno pogniewałaś się o coś na wycieczce. Tak mi mówił mój syn. Czy to prawda?
 Pita milczy.
 W oczach jej maluje się zdziwienie, że ktoś porusza tę kwestyę i dobiera się do jej serduszka.
 — Milczysz? — ciągnie dalej Porzycka — a więc to prawda. Ale moje drogie dzieciątko, pomyśl tylko, czy