Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/237

 — Ależ ona jest ciężka... jakże można...
 — Nic, nic.
 — Pito, zejdź z kolan.
 Pita posłusznie zsuwa się z kolan Porzyckiej.
 — A ta panienka przyznała mi się, że ma tam w głębi jakiś żal, czy coś takiego jeszcze z wycieczki...
 Tuśka przybiera z przyzwyczajenia lodowaty wyraz twarzy.
 — Pita się zapomniała! — mówi z wyniosłością odpowiednią dla monarchini, karcącej damy dworu — zachowała się niewłaściwie i bez taktu. Dziwię się, że o tem mówi.
 Osoba, zachowująca się »bez taktu«, kraśnieje, jak wiśnia i drepce na miejcu w swych ślicznych, białych bucikach.
 Porzycka patrzy na matkę i córkę w dziwny jakiś, trochę litosny sposób. Nie wie sama, jak wybrnąć z tego obustronnego chłodu, który ku niej od tych obu istot wieje.
 Wybawiła ją z tego kłopotu Tuśka.
 — Idź, Pito, do izby. Tam jest twoje mleko przygotowane. A proszę cię, wypij wszystko.
 Jeden dyg, powianie białych spódniczek, szarych pończoszek, złotych włosków — i Pita ginie, jak małe zjawisko.
 Tuśka siada naprzeciw Porzyckiej.
 — To bardzo trudna do prowadzenia dziewczynka? — pyta Porzycka.
 — Nie — mówi Tuśka — jest bardzo grzeczna, uprzejma, ładnie ułożona i rozsądna. Po raz pierwszy wyszła z zakreślonej drogi, ale... niech się pani nie obrazi, mam to do zawdzięczenia panu Porzyckiemu.
 — Lulusiowi?
 — Tak.
 — W jaki sposób?
 — Tak ją rozbawił, rozpuścił, rozdokazywał, że poznać jej nie mogłam.
 — Ależ... tem lepiej.
 — Daruje pani!