Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/243

szniejszego faktu, który dla niej poza uświęconym związkiem przybierał rozmiar zbrodni.
 I ogarnęła ją ogromna trwoga o tamtą kobietę i o to dziecko, które stały nad przepaścią. Kobieta przez możność upadku — dziecko przez stanie się córką kobiety upadłej.
 Zwróciła strwożone oczy ku synowi.
 — Lulu!
 Szybko zbliżył się ku niej i przy jej kolanach na ziemi przysiadł.
 — Co, matuś?
 — Może... możebyś wyjechał?
 — Ja? po co?...
 — Widzisz... ja się lękam...
 — O mnie?
 — Nie. O — nie, o Tuśkę — o Pitę!
 Zaczął się śmiać, nawet dość szczerze.
 — Ale nie bój się, mateczko! — Nic im się nie stanie. Zresztą one jadą.
 — Kiedy?
 — W tych dniach.
 Odetchnęła z uczuciem ulgi.
 — Chwała Bogu!
 Zerwał się z miejsca, wykręcił pirueta.
 — Tak! A teraz proszę zażyć fenacetyny i położyć się na chwileczkę. Proszę mi oddać ten anonim. Włożę go w kopertę od papieru Rigollot i odeślę pani Warchlakowskiej. Trzeba oddać Cezarowi, co jest Cezara.
 — Proszę cię, nie rób tego.
 — Dlaczego?
 — Mścić się będzie jeszcze gorzej.
 Egoizmem męskim uniesiony, zawołał z lekceważeniem:
 — Ja sobie drwię z tego.
 — Mnie o ciebie nie chodzi, ale o panią Żebrowską.
 — E! i ona drwić sobie będzie.
 Porzycka, która już wstała i przy stole przygotowywała sobie proszek — zapytała nagle:
 — A jej mąż?
 Nastąpiła chwila milczenia.