Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/247

 Tylko — Tuśka akcentowała ciągle swój przyszły wyjazd. Nie oznaczała jednak daty.
 Gdy naglona przez Porzycką, aby razem wyjechały, czuła, iż musi zdecydować się na coś stanowczego, odpowiedziała:
 — Czekam na list od męża!
 Porzycka czasem porywała się, jakby chciała wywołać u Tuśki poryw szczerości. Z taką chęcią, choć przykro jej to było, rozwinęłaby całą sprawę — uprosiła, uspokoiła siebie i swoją myśl, która przejmowała ją trwogą, dawniej jej nieznaną.
 Lecz Tuśka spowiła się w pancerz skrytości i wyciągnęła ze wszystkich szufladek swej duszy nabytą latami sztukę pokrywania istotnego stanu rzeczy szablonowym uśmiechem.
 Bezwiednie nabierała zręczności indyanina, który prowadzi wojnę za pomocą genialnych podstępów, zaszyty w trawę, napozór zimny i wystygły.
 Wszystkie kobiety, nieprawnie zakochane, nagle objawiają takie zdolności strategiczne. Tworzą dokoła siebie wał nieprzebyty. Ten, kto się chce dobrać do wnętrza ich duszy, potyka się o tak umiejętnie spiętrzone przeszkody, iż cofa się zniechęcony.
 Kobiety nieprawnie zakochane bronią w ten sposób swej miłości, jak skradzionego skarbu.
 Tuśka była jedną z nich.
 I stała już na straży z ustami, uzbrojonemi w uprzejmy, grzeczny uśmiech. Przybierała pozór tak correct, iż nie można było zbliżyć się do niej ze słowami:
 — Pani zakochana... a ja właśnie chcę ostrzedz panią...
 Porzycka znajdowała się bezradna wobec takiej sytuacyi. Pocieszała się wyjazdem blizkim. Kilkakrotnie zagnała zlekka rozmowę o zmienności uczuć syna, lecz spotykała się znów z lodowatem milczeniem ze strony Tuśki.
 Natomiast — to, co byłoby uszło dawniej jej uwadze: spojrzenia szybkie, zamieniane przy stole, uściski rąk