Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/259

 — Atłasy!... — wyrzekł z uśmiechem.
 Tuśka udała, że nie rozumie.
 — Ależ to jedwab i irlandzka koronka.
 — Ja mówię o tem, co pod koronką...
 Rumieniec oblał twarz Tuśki.
 — Och!...
 Zarumieniła się jeszcze gwałtowniej, dostrzegłszy, że o kilka kroków od niej stoi Pita.
 Dziewczynka, ciągle smutna i coraz więcej zamknięta w sobie, trzymała w ręku korespondecyjną kartę z jakimś widoczkiem.
 — Czego chcesz? — spytała ją szorstko Tuśka.
 Twarzyczka Pity pozostała niezmieniona. Błękitne oczy osunęły się po twarzy matki i błąkać się zaczęły dalej.
 — To pani Porzycka napisała do mnie karteczkę — wyrzekła, kładąc korespondentkę na stole. — Listowy ją zostawił z listami u gaździny!
 Tuśka wzięła w rękę kartę. Kilka zdań ciepłych, ładnych, miłych. Dla niej — ukłony i słowa przyjaźni. Był to jakiś cichy, nieśmiały głos, który odzywał się zdaleka. Przez chwilę zdawało się, że to sama Porzycka jest pomiędzy nimi jeszcze i patrzy na nich błagalnie, niespokojnie...
 Tuśka, chcąc ocknąć się z tego wrażenia, zwróciła się do Porzyckiego:
 — Mama pisała do pana?
 — Tak, dziś rano.
 — Cóż pisała?
 — Och!... nic!... przyjechała szczęśliwie. Zachwycona panią, Pitą... Zakopanem... mną — słowem wszystkiem!...
 Nie mówi przecież, co było główną treścią listu matki. Gorąca prośba, niewyraźna, a przecież istniejąca w każdem niemal słowie.
 — Choćby przez wzgląd na Pitę...
 Lecz rzeczy już zadaleko zaszły.
 Porzycki stoi na tym punkcie, na którym mężczyzna