Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/263

zmieszanych głosów. To były głosy kobiet, śmiejących się kobiet...
 Ale to był dziwny śmiech — jakiś straszny, łaskoczący, ścinający krew w żyłach. Śmiały się te głosy, jak puszczyki — śmiały się strasznie, ale się śmiały... śmiały...
 — Kto się tak śmieje?... — zapytała Pita.
 — To nasze mamy! — odparły dziewczęta.
 I zaczęły znów płakać na dnie przepaści i ocierać oczy włosami, które spadały im na plecy i na piersi, jak złote i czarne płaszcze.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Taki był sen Pity.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 I od tej chwili Pita bać się zaczęła Porzyckiego i często zdawało się jej, że ona błądzi wśród kamieni po zżółkłej i brzydkiej trawie, a zdaleka ktoś się śmieje dziwnie, strasznie, jak puszczyk, śmieje się przeciągle.

---

XXVII.

 — Kiedyż ma być to przedstawienie?
 — Za dziesięć dni.
 Tuśka gniewnie brwi zmarszczyła.
 — A czy koniecznie pan musi grać jakąś sztuczkę? Czy nie może pan powiedzieć monologu?
 Porzycki pokręcił głową.
 — Komitet prosi o sztuczkę, a że już przyrzekłem...
 Deszcz pada, chmurno, brzydko. — Całe strugi ukośnie sieką o szyby i Tuśka, aż drży ze zdenerwowania. Porzycki, odziany w gumową pelerynę, chodzi do miasta, drwiąc z ulewy. Wczoraj powrócił późno, i zdawało się Tuśce po odgłosie jego nierównych w sieni kroków, że nie