Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/284

zmęczonych oczach, w tych regularnych, ale jakichś smutnych rysach poznaje — Sznapsię.
 — Pani pozwoli, ja się przedstawię... jestem Markowska. Dlaczego pani mówi — »będę czekała na pana« — kładąc główny nacisk na — pana, kiedy się bez tego może obejść?... Niech pani powie jednostajnie — »Będę czekała na pana«.
 Tuśka zmrużyła oczy i patrzała z góry na czarno ubraną aktorkę, która w szarem świetle sali wydawała się cała, jakby pyłem przyprószona.
 — Ona ma racyę!... — przyświadczył Porzycki. — Pani zanadto wybija!
 — Nie jestem aktorką z zawodu! — odcięła się Tuśka.
 Porzycki szarpnął się niecierpliwie.
 — Ach, Boże! nie o to tu idzie — wyrzekł — zawód nie zawód, mniejsza z tem. Skoro się ma coś robić, należy zrobić dobrze... Tylko, ja nie mam daru nauczania...
 Zwrócił się do Markowskiej, ciągle o podyum opartej.
 — Słuchaj... może ty z panią rolę przejdziesz, jako kobiety, łatwiej się porozumiecie.
 Nic nie zdoła opisać podrażnienia dumy, jaką uczuła w tej chwili Tuśka.
 Ta kobieta, u jej stóp stojąca, wydała się jej czemś tak od niej dalekiem i tak nędznem w porównaniu z nią samą, iż ta pycha zaczęła ją dławić i doprowadzać do wściekłości.
 — Owszem! — odparła Sznapsia — ja... najchętniej. Mam dużo czasu, jestem gotowa... A kiedy?
 Porzycki dalej się rozporządzał.
 — Najlepiej jutro. Bądź ubrana o trzeciej. — Przyjadę po ciebie fiakrem i przywiozę do nas, na Skibówki.
 — Doskonale.
 — Tylko się nie spóźnij po swojemu.
 Roześmieli się wesoło. Przypomnieli sobie niejednę scenę z powodu tego wiecznego spóźniania się Sznapsi. Porzycki rozjaśnił się i z widocznem upodobaniem spojrzał