Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/285

na aktorkę. Ona mu nawzajem wzrok ten z równą sympatyą oddała.
 — Więc jutro?
 — Na dziś przerwijmy próbę, bo jakoś nie idzie.
 — Doskonale — myślała Tuśka. — Układają się bez zapytania nawet, czy ja się na to zgadzam, czy życzę sobie, aby taka pani przestąpiła próg mego domu... Tego dopuszczać się mogą tylko aktorzy.
 Zeszli ze sceny i skierowali się ku cukierni. Gdy weszli do sali, jeden z aktorów zaproponował natychmiast:
 — Napijmy się co ciepłego...
 — Naturalnie.
 Weszli do osobnego gabinetu, mając Tuśkę w pośrodku. Tuśce zdawało się, że idzie po rozżarzonych węglach. Nie wiedziała, jak się wyrwać, co począć. Teraz, gdy ci rośli, strojni, zdrowi ludzie otaczali ją, czuła się onieśmielona i przerażona. — Siadali za stołem z hałasem. Zsuwali stoły. Kelnerzy usługiwali im chętnie.
 Markowska stanąła obok Tuśki.
 — Porzycki mówił nam, że pani ma duży talent — wyrzekła nadzwyczaj miłym głosem, który po prostu za serce ujmował — i widzę, że pani rzeczywiście jest utalentowana...
 Tuśka czuła, że powinna coś odpowiedzieć.
 — Pani zbyt łaskawa.
 — O! nie!... ja jestem szczera. Ja powiedziałabym pani prawdę. A — może pani chce się scenie poświęcić?
 Tuśka wykrzywiła usta niemiłym ironicznym grymasem.
 — Ja?...
 W tem jednem słowie było tyle arogancyi, powiększonej chęcią zgniecenia swej interlokutorki, że aktorka odczuła intencyę Tuśki.
 — Jeżeli nie, tem lepiej dla pani — odrzekła z prostotą.
 W tej chwili do gabinetu wszedł Porzycki. Był wesoły, rozpromieniony, w swoim żywiole. Rozmawiał z aktorami ich językiem, każdemu mówił ty, tak samo jak