Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/292

 Tuśka już drętwieć zaczyna. Nie pragnie nic, nie chce nic, tylko wie, że jest bardzo zmęczona i biedna.
 Nagle cichy turkot furki zatrzymuje się przed Obidowską chałupą.
 — On!...
 Tuśka unosi głowę, dech zamiera w jej piersiach. Słyszy, jak on wchodzi do sieni, jak otrząsa okrycie, jak zrzuca kalosze i jak kieruje się ku swojej izbie.
 I Tuśka doznaje nagle szalonego uczucia ulgi.
 Wie, że wrócił, wie, że jest pod jednym z nią dachem, wie, że jutro zobaczy go wczesnym rankiem.
 Wszystko, co było — mija. Nie pamięta, jak bardzo cierpiała. Wie tylko, że on jest tam.
 I wdzięczna mu jest za to, że nie przyszedł, nie zapukał do drzwi, bo nie wie sama, jakby się zachowała, co mówiłaby mu, gdyby się ku niej zwrócił. Może wybuchnęłaby płaczem, a to byłoby najgorsze.
 — Będę z nim teraz inaczej postępowała — myślała, powstając z krzesła. — Zamknę wszystko w sobie, on nie może, nie powinien wiedzieć, co się dzieje we mnie...
 Spojrzała na zegarek. Była zaledwie dziesiąta godzina. — To ją uspokoiło do reszty.
 — Cóż dziwnego, że pozostał trochę w cukierni z kolegami, przecież w tem niema nic złego...
 Zbliżyła się do lustra, doprowadziła do porządku włosy.
 W tej chwili zachrobotał ktoś we drzwi.
 Obidowska wsunęła przez próg rękę.
 — To dla nich! — wyrzekła — a to dla małej.
 Paczka ciastek, na nich śliczna róża, kilka gazet, a dla Pity pudełko cali chloricum.
 Drobnostka... nic...
 Z piersi Tuśki spada ciężar, świat się jej rozjaśnia mimo, że świeczka dogasa.
 — Proszę podziękować!
 Niewyraźny pomruk gaździny, jest całą odpowiedzią.
 — Więc myślał o niej!...