Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/298

 Lecz Tuśka, szablonem wiedziona, uznała za stosowne zaprzeczyć.
 — Co znowu!...
 — Ależ śliczna. Dlaczego nie ma wiedzieć o tem. To przesąd. Prawda, panienko, że wiemy, iż jesteśmy śliczni, jak obrazek?
 Pita zarumieniła się, przygryzła usteczka.
 Porzycki i Markowska zaczęli śmiać się wesoło.
 — O! spiekła raka!...
 Tuśka także płonęła, jak mak, taka ją gorączka jakaś trawić zaczęła.
 Markowska klasnęła w ręce.
 — O! o!... i mamusia spiekła raczka.
 Natychmiast Porzycki odrzucił:
 — My jużbyśmy tego nie potrafili.
 Po twarzy Markowskiej przesunął się szary cień.
 — Zapewne.
 Tuśkę ogarnął cień jakiegoś zadowolenia, że w niej jest coś lepszego, czego tamta właśnie nie posiada.
 — Proszę... siadajcie państwo...
 Lecz Porzycki przerwał natychmiast.
 — Wcale nie. Przedewszystkiem napijemy się herbaty. Myśmy przywieźli kanapki, ciastka, owoce, a pani nam da herbaty. Wreszcie sami się tem zajmiemy. Gdzie moja maszynka?
 A... prawda!...
 Parsknął śmiechem. Tuśkę oblały już nie rumieńce, ale ponsy. Zdawało się jej, że i Sznapsia kryje gwałtowną chęć śmiechu. Było to tylko przywidzenie, ale w jednej chwili Tuśka wyobraziła sobie, że Porzycki opowiedział wszystko swej dawnej kochance i że oboje wyśmiewali się z niej i z tego, co się z nią działo.
 Porzycki wypadł do siebie po maszynkę, za nim Marcin. Pita śledziła ich ruchy, jak widz w sali teatralnej. Za chwilę wpadli z naftą, zapałkami, maszynką, spirytusem, wodą — słowem całym kramem.
 — Och! ten Porzycki!... — śmiała się Markowska.