Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/302

się w kapelusz i gotując się do wyjścia. — Jutro będę w sali na próbie.
 Zwróciła się ku Porzyckiemu:
 — Odwieziesz mnie?
 — Naturalnie.
 Znów Tuśka doznała ściśnienia serca. Przez krótką chwilę, poddając się czarowi Markowskiej, nie żywiła ku niej złości i dlatego mniej cierpiała. Gdy widziała Porzyckiego, wychodzącego z tą kobietą, odżył w niej cały ból, zdwojony jeszcze musem jej sytuacyi.
 Aktorka zbliżyła się do Pity, pragnąc ucałować dziecko.
 — Pani pozwoli? — zapytała Tuśki.
 Lecz Tuśka rzuciła się żywo:
 — Nie — nie...
 Zdawało się jej, że to ją samą pragną dotknąć usta aktorki.
 Porzycki spojrzał na Tuśkę zdziwiony.
 — Dziecko jest chore na gardło... Pani może zachorować... — tłómaczyła się Tuśka.
 — A... tak!...
 Tuśka jednak musiała istotnie zmienić się i zblednąć, bo oczy Porzyckiego wbiły się w jej twarz uparcie.
 — Do jutra!
 Wyszli oboje do sieni.
 Słychać było, jak zamieniają z sobą jakieś krótkie, urywane zdania.
 Wreszcie drzwi od dworu się otworzyły, furka zaturkotała i nastała cisza.
 Tuśka spojrzała dokoła. Porozstawiane naczynia od herbaty i ciastka, dalej owa maszynka — wszystkiemi zaczęto drobiazgami okrutnie ranić jej serce. Gdy wzrok jej padł na Pitę, rana ta powiększyła się jeszcze silniej. Teraz ta słodka, śliczna twarzyczka będzie jej uosobiała tamtę, ową Amę — ich córkę, ich dziecko, rozwiane widmem kochanem i tak bardzo silnem, jak nic nie jest silne w życiu!
 Uczucie przykrości, z tego wynikłe, było dla Tuśki