Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/311

 — Za nasze kawalerskie!... — śmiał się Porzycki.
 Koniak wypił, brodę z krepy odrywać zaczął.
 — Tak się robi!... — śmiał się, rzucając krepę w kąt izby.
 Gaz syczał i wiewał wachlarzami płomieni. — Ktoś otworzył w górze brudne okienko. — Z daleka słychać było szumiący po kamieniach potok, od gór wiał wiatr chłodny, wilgocią przesiąkły.
 Kwiaty wydawały nadzwyczaj silną woń.
 Tuśka wyrwała z bukietu pęk tuberoz i kilka żółtych lilii i podała tę wiązankę Sznapsi.
 — Dziękuję pani — wyrzekła aktorka.
 Przypięła kwiaty do paska czarnej gazowej sukni.
 Wieniec Porzyckiego leżał na krześle. Tuśka zbliżyła się i zaczęła czytać napis na szarfie:
 — »Wielkiemu Artyście — Wielbiciele«.
 Uśmiechnęła się.
 — To przyjemnie!... — wyrzekła, wpatrzona w napis.
 Życie kulisowe już działać na nią zaczynało.
 Nigdy nie czuła się taka wesoła, bez troski, spokojna, jak w tej chwili.
 Porzycki oglądał wstążkę przy swojej szarfie.
 Skrzywił się lekko.
 — Nieszczególna — mogli się na lepszą zdobyć.
 Sznapsia, która w tej chwili nalewała sobie kieliszek koniaku, rzuciła żywo.
 — Może nie mogli tu lepszej dostać.
 — Może.
 Drzwi otworzyły się. Weszli dwaj panowie z komitetu, który urządzał owo przedstawienie. Ze słodkiemi minami podeszli do Tuśki, patrząc z podziwem na prześliczną jej szyję. Dziękowali i sypali pochwałami. Ona ciągle jeszcze grała rolę »hrabiny« i czuła, że gra ją dobrze. Przyrzekła, iż po przedstawieniu przyjdzie na salę. Zrobiło się gwarniej. Wchodzić zaczęli bez ceremonii aktorzy i witać się z Porzyckim, Sznapsią i Tuśką. Wszycy oczami dążyli ku ciału różowemu Tuśki i jej złotym włosom.
 Ze sceny dolatywały rozdzierające tony jakiejś gro-