Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/320

 — Więc tylko ze mną!
 Patrzy w oczy z właściwem sobie przymileniem — wie, że wtedy nic mu się nie oprze.
 — Tylko z panem!
 Sznapsia głową kiwa.
 — Pani źle robi!... z nim trzeba inaczej!...
 — Proszę cię, bądź cicho.
 Jakiś studencik nieśmiało podchodzi do Pity.
 — Czy mogę prosić?
 Ale Pita najeża się, jak mała boule de neige w czasie wichru.
 — Idź, Pito...
 — Nie, mamusiu!
 Pita nie lubi tańczyć. Jest na to za leniwa, przytem za czysta, za elegancka, aby znosić kontakt z jakimś nieznajomym, może zakurzonym rękawem.
 Studencik odchodzi zasmucony.
 Znów jakaś głowa, ostrzyżona do skóry, skłania się przed Tuśką. Aranżer zabawy prezentuje:
 — Pan...
 Dalsze słowa toną w gorsie koszuli i dźwiękach orkiestry.
 — Nie tańczę polki.
 Porzycki jest uszczęśliwiony.
 Dostrzega bowiem pewną rewolucyę pomiędzy mężczyznami. Jakto ta warszawianka, taka szykowna, taka śliczna nie tańczy? Jakże się do niej zbliżyć? Obsiedli ją aktorzy.
 — To moje... to moje!... — zdają się mówić oczy aktora.
 Po sali obstawionej jakby szafami rusztowaniem rzeźbionem lóż, kręcą się liczne pary. Skaczą, skaczą przy sobie w takt rozrzępolonej muzyki i robią wrażenie stada kuropatw, wykonywujących przed sobą zaloty. Z niektórych twarzy kobiecych sączy się pot, zmieszany z pudrem, ale one skaczą i skaczą zawzięcie, potrącane w objęciach mężczyzn.