Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/328

 Kelnerzy, wpół śpiąc, podają rozmaitego kształtu butelki. Razem z kieliszkami zjawia się ciągle czarna kawa. Tuśka już nie patrzy na to, co pije Pita. Tuśka sama potrzebuje, ażeby ktoś kontrolował, co ona pije...
 Wreszcie Sznapsia pierwsza przytomnieje.
 — Państwo... świt!
 Ach tak!... świt! Noc ta musi wreszcie ustąpić.
 Jakie to fatalne.
 Coś tam nieśmiało, szaro się skrada. Chłodem wieje z okien. Z tem słowem świt przychodzi jakiś rodzaj opamiętania.
 Wszyscy podnoszą się ciężko z krzeseł. Tuśka doznaje poprostu bólu na myśl, że się to już skończyło. Rzeczywistość spada na nią całym ciężarem. Odziewając się w rotundę, czuje, kim jest i że to przepędzenie czasu, które sprawiło jej tyle rozkoszy, to poprostu sztucznie wyrwany z trudem kwiat i to z cudzego ogrodu.
 Świt nadchodzi, kwiat więdnie, niknie, niknie...
 Za chwilę wracają dorożką w stronę Skibówek.
 Ona z Pitą na tylnem siedzeniu.
 Naprzeciw nich Porzycki.
 Szare światło poranne wydobywa bladość i znużenie ich twarzy. Tuśka zamglonemi oczyma patrzy na Porzyckiego. On oddaje jej ten wzrok z całą siłą. Uśmiechają się do siebie. Pita widocznie czyni usiłowania, aby nie zasnąć. Mruga oczyma i zaciska piąstki. Jest tak blada, że prawie alabastrowa. Tuśka spogląda na córkę. Przeraża ją ta bladość. Dziecko połyka ciągle ślinę i widocznie jest niezdrowe.
 — Co ci, Pito? jesteś chora?
 — Nie... mamusiu...
 Porzycki zaczyna się śmiać.
 — To nie... Pita troszkę za dużo jadła lodów i piła benedyktynki.
 Pita wzgardliwie wzdyma usteczka. Jest tak dumna, że ta uwaga aktora przyprowadza ją na pewien czas do równowagi.
 Ale niedługo to trwa. Za chwilę znów kurczy się i blednie.