Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/336

ją dławi. Porzycki wreszcie spostrzega jej usposobienie chmurne.
 — Co to? — pyta, ujmując ją pod rękę.
 — Och! nic!
 — Przecież, coś jest...
 — Wreszcie pan dostrzegł.
 — Chcę wiedzieć.
 — Po co?
 — Czy straciłem zaufanie?
 Tuśka uśmiecha się cierpko.
 — Co panu na tem zależy! Za miesiąc nie będziesz nawet wiedział, że istniałam.
 Czeka na jakieś zaprzeczenie. Tymczasem Porzycki milczy. Na jego twarzy widać zniecierpliwienie.
 — Jakże... czy nie mam racyi?
 Porzycki przyciska silnie jej ramię.
 — Poco myśleć o tem, co będzie? Teraźniejszość tylko istnieje.
 — Pan przecież się o przyszłość bardzo troszczy.
 — Och! to pod względem materyalnym. Mam matkę — muszę, ale pod względem uczuciowym... Nie — nie — proszę się rozchmurzyć. No! ja proszę! Poco zatruwać sobie takie śliczne chwile. O! jak słońce cudnie świeci — wieczorem pójdziemy do Płonki — jutro znów...
 — Tak! tak!...
 Wchodzą w głąb lasu, który chłonie w siebie srebrną strugę potoku. Ciemno tam, zimno, ślizko. Mech tak miękki i wilgotny, że zdaje się, iż elastycznie ugina się pod stopami. Całe masy młodziutkich jaworów tworzą nieprzejrzane, delikatne gąszcze. Sznapsia pociąga za sobą Pitę.
 — Chodź, Pito, będziemy zbierały kwiaty!
 Rośnie tu ich moc nieprzejrzana na upłazach, na zboczach. Zda się cały ogród kwiatowy o najcudniejszych barwach. Przeważa szafir i fiolet. Po drugiej stronie potoku zwłaszcza ścielą się całe łany kwiecia. Sznapsia, komik i młody przystojny aktor skaczą po kamieniach przez wodę, pociągając za sobą Pitę. Dziewczynka chwilkę się waha. Ogląda się na matkę. Lecz widzi, że zagłębiona w ro-