Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/339

 — No... a choćby ja.
 Chce ją całować, lecz ona poraz pierwszy uchyla się od pocałunków.
 — Nie, nie — pan mnie nie kocha!
 — Ależ ja za tobą szaleję!
 — Nie... nie... pan mnie nie kocha!
 — Szaleję.
 — Nie...
 — Tak!...
 Aż przegięła się z wysiłku. Ten opór niespodziewany i nieznany podnieca go i uzuchwala.
 — Ty... moja! moja!...
 — Na długo?....
 — Ale dokąd zechcesz...
 Spojrzała mu w oczy długo i boleśnie.
 — Jak to mam rozumieć?
 — Jak chcesz!.. jak chcesz!...
 — Czy wiesz, co mówisz i do kogo...
 — Wiem, wiem — do najpiękniejszej, najmilszej z kobiet...
 Drży cały, pobladł, oczy mu pociemniały Szuka jej ust, jej szyi, modrzewie gną się, łamią.
 Ona sama mdleje prawie z dziwnego wzruszenia.
 — Moja... moja...
 Nagle potykają się o coś leżącego w krzakach modrzewiowych na samym skraju polanki.
 Jakiś człowiek leży obrócony twarzą do ziemi, nieruchomy, odziany w góralskie ubranie.
 Tuśka rzuca się przerażona.
 — Pijak!...
 Odsuwają się szybko, nagle przyprowadzeni do równowagi. Wydostają się z krzaków. Porzycki spostrzega, że jego jasne obuwie jest całe zbroczone krwią.
 — Co to? co to?... krew?...
 Porzycki podchodzi ku leżącemu.
 Dotyka się jego ramienia, pochyla się...
 Nagle prostuje się, jest bardzo blady, brwi ma ściągnięte.