Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/346

dzące na ulicę, ze stolika, stojącego blizko okna, delikatnie ściąga ołówek i teczkę z papierami. Nikt jej nie dostrzegł. Wyjmuje papier i kopertę, cofa się poza dom, opiera na belce i pisze na papierze.
 »Nie mogę przyjechać — mąż niespodzianie zupełnie przyjechał z Warszawy...«
 Chce dodać: — »Jestem w rozpaczy«, ale coś ją wstrzymuje. Dorzuca więc tylko:
 »Bawcie się bezemnie, nie zapominajcie o mnie«.
 I na ukos:
 »Smutno mi«.
 Zakleja kopertę — pisze nazwisko Porzyckiego i szybko idzie do chałupy Obidowskich.
 Ciemno tam i cicho.
 Gaździna pod oknem niby coś ceruje, na łóżku, na wpół trzeźwy, z głową opartą rozpaczliwie na rękach, siedzi Józek.
 Nieruchomy, zmartwiały, niby sęp oślepły ze skrzydłami związanemi.
 Tuśka wyciąga rękę z listem.
 — Czy gazda ma czas?
 Obidowska podnosi głowę.
 — Bo co?
 — Chcę, żeby bardzo prędko poleciał z tym listem i oddał go panu.
 — Nasemu panu?
 Tak Obidowska nazywa zawsze Porzyckiego.
 — Tak.
 Gaździna odkłada robotę.
 — Ja póńdę.
 — Józek będzie prędzej.
 — Niech doma siedzi, niech nie lota. Tera tyle siedlisk, ze, co ino poźrys, idom, a wszyćkie inoby na ładnego chłopca łase. Juz niek on siedzi, ja pójdem.
 Odziewa się pośpiesznie.
 Tuśka patrzy z jakiemś współczuciem na tego chłopca nieruchomego, przytłoczonego siłą i potęgą istoty, której się jedną chwilą zaprzedał w niewolę. Nigdy nie miała dla