Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/354

 Tuśka czesze się powoli i do róż uśmiecha smutnie.
 — Co to będzie!... co to będzie!...
 Znikło z jej duszy owo zastawianie się, że »Nic złego się nie stało«. Tak było, gdy nie widziała męża, żyjącego dowodu swej przysięgi małżeńskiej. Obecnie, będąc w gruncie rzeczy zupełnie nie zepsuta i nie zdeprawowana rozlicznymi flirtami szpetnymi i powoli oswajającymi kobiety z rzeczywistem, bo serdecznem wiarołomstwem, uważa, że to, co się stało, już jest wiele, bardzo wiele! — Reszta to już rzecz wypadku i sprzyjających okoliczności. Główna wina owo »zakochanie się« i dowiedzenie się o wzajemności, rozwinięte w całej pełni. — A więc wina jest. Jakże z nią żyć? jak się taić? Jak się szarpać tak dnie i noce całe? A zwłaszcza, gdy oni staną naprzeciw siebie i obok niej?
 — Ach nie! — nie!
 Słyszy teraz wyraźnie, że Porzycki wtacza rower do sieni. Rano musiał wstać, jeździć po róże. Ona go nie słyszała, gdy przechodził. Należy się z nim zobaczyć, koniecznie...
 Porywa się od lustra, narzuca biały szal na matinkę, drzwi do sieni otwiera.
 — Dzień dobry!
 — Dzień dobry!
 Ona szepce i on także...
 Ten szept ostrożny, pośpieszny, właściwy ludziom, zmuszonym ukrywać się ze swą miłością.
 Tylko u niej głos drży, on mówi pewnie, zupełnie śmiało.
 — Pan wie...
 — Co?... A!... tak — mąż... Gdzież jest?
 — Siedzi na werandzie, pije kawę.
 — Naturalnie.
 Zaczyna się śmiać. Ten śmiech zbija trochę z tropu Tuśkę.
 — Jam temu nie winna...
 — Czemu? że pije kawę?
 — Nie — że... przyjechał.
 — A któż panią wini?