Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/355

 — Ja... myślałam... że pan...
 — Ja?
 — No... że... panu będzie przykro...
 Wzruszył ramionami.
 — Zapewne, przyjemne mi to nie jest. A nawet bardzo... nieprzyjemne...
 — A więc, ja pomyślałam, że najlepiej będzie, ażeby pan wyjechał.
 Otworzył szeroko oczy.
 — Po co?
 Nie umiała sformułować odpowiedzi, lecz dodała szybko:
 — Na ten czas tylko.
 Pomyślał chwilkę, wreszcie odrzucił:
 — To niepotrzebne.
 — !!!
 — Tak. To się jakoś ułoży.
 Załamała ręce.
 — Ale jak? jak?... Mnie to zabije.
 Roześmiał się znów i pogładził ją po rozpuszczonych włosach.
 — No, no, nie tak tragicznie. Niech-no się kiciątko nie martwi. My to jakoś ułożymy, że wszyscy będą zadowoleni.
 Powtarzała ciągle gorączkowo:
 — Ale jak? ale jak?
 — Jakoś...
 I nim opamiętać się zdołała, pocałował ją gorąco i znikł we drzwiach, prowadzących na ulicę.
 Tuśka cofnęła się z płonącemi policzkami i z duszą, pełną rozwichrzonych myśli.
 Co miało znaczyć jego: Jakoś się temu zaradzi?...
 Nagle od strony werandy, przez izbę do niej prowadzącą, doleciały ją zmieszane głosy.
 Tak, stanowczo, to był głos Porzyckiego, a potem i jej męża.
 Zmartwiała cała. Dźwignęła się z krzesła i szybko podeszła do drzwi.