Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/356

 A więc się spotkali! Może teraz mąż dopiero zagra w odkryte karty, może teraz wyda się, iż on wie o wszystkiem i po to jedynie przyjechał, aby wyświetlić sytuacyę. Co się stanie! co się stanie!
 Z bijącem sercem Tuśka śledzi i wsłuchuje się w to, co się dzieje na werandzie.
 Ale to, co tam się odbywa, to nie jest żadna tragedya. Przeciwnie, spokojnie, gładko tam płynie fala życiowa bardzo ładnym i miłym szablonem. Porzycki podszedł pierwszy i poprosił Pitę, aby przedstawiła go ojcu.
 — Sąsiadem jestem i mam zaszczyt znać żonę szanownego pana i jego córeczkę. Pozwoli więc pan...
 Zebrowski na wszystko pozwala. Odkłada rogalik, który skrupulatnie smarował masłem, powstaje i z pośpiechem ściska wyciągniętą dłoń aktora. Usty pełnemi pieczywa bełkocze, że »jest niewymownie szczęśliwy». Jego spłowiałe, zmęczone oczy patrzą z zachwytem na ładną, zdrową, pełną twarz Porzyckiego. Ten rosły, wspaniały mężczyzna imponuje biednemu urzędnikowi o zapadłych piersiach.
 — Pan dobrodziej pierwszy raz w górach?
 — Tak... tak... A może pan usiądzie?
 — Chętnie.
 — Papierosika?
 — Dziękuję. Mam swoje. Może panu można służyć?
 — Ja mam nasze i do tych jestem przyzwyczajony.
 — Phi! ja także jestem Królewiak.
 — No... no... a z których stron?
 — Z Kieleckiego.
 — Ja także.
 — Ot, jak się złożyło.
 Zaczyna śmiać się.
 W śmiechu tym rozwiewa się tragizm sytuacyi, a natomiast występuje jakaś ohyda, jakaś szpetota codziennego fałszu i to przenika do głębi duszę Tuśki.
 — Śmieją się... — myśli, wracając do lustra. — Już się poznali...