Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/359

w odezwaniu się Żebrowskiego, bo wesoło proponuje po obiedzie wycieczkę do Kuźnic.
 — Pokażemy panu dobrodziejowi czepculki! — śmieje się swobodnie.
 — Czy to góry?
 — Nie, nie. To specyalność kuźnicka... Pan dobrodziej zobaczy.
 — Ba... ja chciałbym widzieć jaknajwięcej gór.
 — Ale naje się ich pan jeszcze łyżką. Myśmy się ich już najedli. Prawda? co?
 Zwraca się do Tuśki.
 — Żona pana dobrodzieja niewielka amatorka gór. Nie chce chodzić na wycieczki...
 Z czemś widocznie czai się Żebrowski.
 — A czy to bardzo niebezpieczne? — pyta wreszcie nieśmiało.
 — Co?
 — No... taka wycieczka.
 — Jak jaka.
 — No... ale taka nieduża, całkiem mała wycieczka.
 — Cóż ma być niebezpiecznego?
 — Bo to można zlecieć.
 — Ech! gadanie... skoro się ma pewne nogi i przytomność umysłu.
 Żebrowski już nic nie odpowiada. Coś zdaje się rozliczać, obmyślać, wreszcie znów pyta:
 — A pan dobrodziej był w górach?
 Porzycki parsknął śmiechem.
 — Ależ ja znam Tatry, jak własną kieszeń.
 — I nigdy pan nie zleciał?
 — Parę razy.
 — A widzi pan.
 — Ale mi się nic złego nie stało i jestem zdrów i cały. No... ale jakże będzie z Kuźnicami?
 Po Tuśce, aż mróz idzie.
 W jednej chwili przypomina sobie nieodstępne zielone palto męża, jego zeszłoroczny kapelusz, ogarnia wzrokiem niepoczesną minę i czuje, że nie może zaprezentować