Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/361

 — Nie. Mnie nic nie pomoże.
 — Zawsze pomagało.
 — Ale dziś nie pomoże.
 Porzycki stoi bezradny wobec tej rozpaczy.
 — Co pani?
 Pytanie to działa na nią wstrząsająco.
 — Jakto? pan pyta, co mi jest?...
 Siadła na łóżku i patrzy na niego szeroko otwartemi źrenicami.
 — Chyba on pani nie dokuczył! — ciągnie Porzycki. — Zdaje się być bardzo delikatnym człowiekiem.
 Tuśka uśmiecha się ironicznie.
 — Właśnie... z powodu tej delikatności, którą się pan zachwyca, chciałam pana za niego przeprosić.
 — Mnie? za co?
 Tuśka jest tak rozdrażniona, że i Porzycki zaczyna ją denerwować swoją jakąś szaloną biernością, która obala poprzednio zbudowane przez nią kapliczki heroizmu. To spokojne »przyjmowanie« tego męża, teraz, gdy są sam na sam i gdy nie potrzebuje już udawać, jest jej wstrętne.
 — Za to — mówi dobitnie — że pana zlekceważył, gdy się dowiedział, że pan jest na scenie.
 — Czyż on mnie zlekceważył?
 — Pan tego nie czuł? Ale ja za pana i za siebie uczułam.
 Porzycki marszczy brwi i zamyśla się chwilę.
 — To nie chodzi o lekceważenie — mówi wreszcie, wydymając usta — ale o to, że mąż pani nie znał mego nazwiska i nie wiedział, że jestem artystą.
 — Och!... on!...
 — Czy tam u was, w Warszawie, rzeczywiście się nami nie interesują? My znamy tu wszystkich waszych wybitniejszych artystów.
 — Co znowu! — protestuje Tuśka — w Warszawie wszyscy ludzie z kulturą artystyczną wiedzą, kim pan jesteś... Ale ten delikatny człowiek nie zajmuje się sztuką. Jego kultura artystyczna jest jeszcze bardzo nizka.
 — Widocznie! — mówi aktor, którego struna miłości