Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/366

cym do sprzeczki głosem — pomimo, a może właśnie dlatego, że ma artystyczną naturę, więc ma i piękną duszę!
 Żebrowski kręci głową.
 — Artyści nie są w gruncie uczciwymi ludźmi — mówi z przekonaniem.
 Oczy Tuśki zabłysły, jak dwie świece.
 — Daruj, mój drogi, ale nie będę twego zdania. Artyści właśnie są prawemi naturami, bo są szczerzy. Kołtuny i filistrzy to są obłudnicy i faryzeusze, nic więcej.
 Żebrowski ze zdziwieniem na żonę patrzy. Nie słyszał u niej nigdy takiego tonu mowy, nie wiedział, że istnieje takie słowo, jak »kołtun«.
 — Jak ty powiedziałaś? kołtuny?
 — Kołtuny, mieszczaństwo, burżuje, pasibrzuchy — cały wstrętny tłum tych »porządnych« ludzi, którym tylko chodzi o karyerę, o pensyę, o emeryturę, o...
 Aż się zachłysnęła. Żebrowski nie poznawał jej zupełnie. Zdawała się zionąć ku niemu jakąś złością, jakąś nienawiścią. Po raz pierwszy to uczuł, choć nie mógł sobie jeszcze dokładnie z tego zdać sprawy.
 — Jakże chcesz — wyrzekł wreszcie — aby życie ludzi, mających dzieci i tworzących rodzinę, inaczej się ułożyło? Musimy myśleć o karyerze, o awansie, o emeryturze, bo cóżbyście wy, żony i dzieci, jadły.
 Rumieniec gniewu wystąpił na twarz Tuśki.
 — Wielka afera! — wybuchnęła — my żony pracowałybyśmy, a dzieci...
 Machnęła ręką.
 — Dzieci — mogłyby się nie rodzić.
 Żebrowski coraz szerzej oczy otwierał.
 — Jakże to pojmujesz?
 — Tak, że u kołtunów dzieci są tylko dziećmi obowiązku, a czasem, rzadko, dziećmi krwi... Co zaś do dzieci serca, tych niema nigdy.
 — Dzieci serca? Nie rozumiem!
 Tuśka miała wspaniały ruch pogardy i odpowiedniego wzruszenia ramionami.
 — Spodziewam się, że ty tego nie rozumiesz. Ale