Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/371

 — Czy nic dla pani nie mogę? — pyta cicho, cichutko Sznapsia.
 Spazmatyczny płacz Tuśki jest całą odpowiedzią.
 Sznapsia powoli tuli Tuśkę do siebie i mówi potrząsając głową:
 — I poco on to zrobił? Czy nie mógł pani pozostawić w spokoju?
 Tuśka nawet nie przeczy, tylko wśród łez odrzuca:
 — Nie, nie, ja mu jestem mimo to bardzo wdzięczna.
 — Ach!... jest za co! Ja wiedziałam, że z tego nie wyniknie nic dobrego. Pani to weźmie na seryo i, naturalnie, będzie cierpiała.
 Tuśce się zdaje, że ktoś jej przeszywa serce rozpalonem żelazem.
 — Dlaczego pani myśli, że on tego nie bierze na seryo?
 Smutny uśmiech przesuwa się po twarzy aktorki.
 — Bo go znam. Ale mniejsza o to. Chodzi tu o panią. Najlepiej byłoby, gdyby natychmiast wyjechał...
 — Tak, ja go o to sama prosiłam. Niech wyjedzie na ten czas, dopóki mąż jest tutaj.
 — Nie, ja to inaczej rozumiem. Niech wyjedzie zupełnie i rozstanie się z panią.
 W jednej chwili Tuśka odsuwa się od Sznapsi. Łzy osychają jej z oczu. Jak się to stać mogło, że ona z taką szaloną szczerością pozwoliła wciągnąć się w tę rozmowę! I teraz ta Sznapsia wymówiła to straszne, grozą przejmujące słowo.
 — Nie... — mówi twardo Tuśka — ani Porzycki, ani ja do rozstania się nie dążymy. Tylko sytuacya staje się niemożliwą, więc...
 — Czy mąż się domyśla?
 Tuśka z pewnym rodzajem wyższości spogląda na Sznapsię.
 — Nie — mówi — mąż nic nie wie, ale moja prawość wie — i ta cierpi.
 Sznapsia założyła ręce na kolana i swemi głębokiemi, mądremi oczyma patrzy na Tuśkę.