Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/383

 Zapragnął i on coś poświęcić z siebie.
 — Ja wszystko powiem twemu mężowi! — wyrzekł nagle — niech się sprawa wyjaśni. Tak będzie najlepiej.
 Lecz ona porwała się z krzesła.
 — Zakazuję ci!... Nie mów nic. Z tego może wyniknąć nieszczęście... Przysięgnij! Daj słowo honoru, że będziesz z nim tak samo, jak do tej chwili, a nawet lepiej jeszcze.
 — Dlaczego?
 — Bo ja nie chcę, aby on się czegokolwiek domyślił... Ja nie chcę, aby mi przeszkodził, udaremnił to, co postanowiłam! Ja nie chcę.
 Czepiała się jego rąk, patrzała mu błagalnie w twarz. Łzy jej napływały do oczu. Ten widok odebrał mu siłę zupełnie.
 — Dobrze, dobrze... daję ci słowo! — wyszeptał, szukając jej ust... — Zrobię, co zechcesz... wszystko, co zechcesz.
 W objęciach jego miała okrzyk tryumfu, odnalazła bowiem w tem powiedzeniu ową intonacyę jego »wszystko, co zechcesz!« — tam wypowiedziane wśród modrzewiów pod Reglami.
 — Kochany! kochany! — mówiła, tuląc się w rozwianiu swych złocistych włosów — zobaczysz, jak będę dobra dla ciebie...
 Ściemniało się. Dopiero teraz spostrzegli, że ich otaczają cienie pochmurnego wieczoru i że lada chwila powróci »mąż«, który jeszcze nim jest, mimo wszystko.
 — Już idź, idź!...
 Odprowadziła go do progu i raz jeszcze porwał ją, przytulił silnie do piersi.
 — Moja!... moja!...
 Uśmiechała się słodko; wszystek przebyty ból znikł z jej duszy.
 — Twoja!...
 Wyszedł cicho, tak jak przyszedł, unosząc tym razem postanowienie rozbicia całej jednej rodziny...
 Za nim wypełzł szmer czających się po kątach gróz