Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/387

wierzchnię Zmarzłego Stawku, tam w Tatrach daleko, gdzie białe skały dźwigają się, jakby z toni wód ciemnych i tajemniczych.
 Widocznie morderstwo, popełnione na owym starym gaździe przez młodego gacha jego żony, kazało być jej przezorną i nie dozwalać Hance zbytnio się spoufalać i zachodzić do Jóźka.
 Tuśka owinęła się szalem i wyszła przed chatę. Patrzy na Obidowską i zdaje się jej, że ta postać, jak ożywiona geniuszem Saszy Schneidra, olbrzymieje, rośnie w mlecznej przestrzeni.
 Jej żylaste ramię, wyciągnięte w górę, jej głowa o rozwianych, żałobnych włosach, wszystko to ma pozór archanioła zemsty, broniącego wrót swego duchowego i ziemskiego dobytku.
 Tuśka posuwa się ku gaździnie.
 — Dlaczego to gnacie stąd Hankę? — pyta.
 Ramię groźne opada. Z ust góralki wybiega pomruk:
 — Do Józka podłazi. Nie fce tego...
 — Dawniej nic nie mówiliście.
 — Drzewiej było inacej. Tera nie fce, zeby mnie jesce zadźgali, jak tego gazdę pod Rzętami. Jak się taka bezdera z chłopem spiknie, to mogom cłowieka na nic utłamsić.
 Tuśka uśmiecha się ironicznie.
 — Ja myślę — mówi powoli, a radość jej sprawia to wpychanie szpilek lęku w rozwianą strachem duszę aszantki — ja myślę, że skoro będziecie ich rozganiać, to właśnie oni wam co złego zrobią.
 — !!!
 — Tak, tak! już jak się dwoje ludzi pokocha, to nic na to nie pomoże...
 — Ślubował me...
 — Och!... czy on wiedział, co robi.
 — Trzeźwy był...
 — Wyście go upili obietnicami, że będzie bogacz, że mu będzie dobrze... to, to samo co pijaństwo. Dziś się wytrzeźwił i nie chce was.