Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/390

 Porzycki bierze papierosa. Wzamian podaje Żebrowskiemu swoje śliczne, srebrne pudełko z zapałkami.
 — Proszę!
 — Ślicznie panu dziękuję.
 Tuśkę ta wymiana grzeczności razi i sprawia jej ból niewypowiedziany. To jest nic, to jest drobiazg, a dla niej to ma swoje znaczenie..
 Przytem fizycznie ją dręczy takie siedzenie pomiędzy nimi dwoma. To chłoszcze jej nerwy taką męczarnią, iż przenieść jej nie jest w stanie.
 — Chodźmy się przejść! — mówi, wstając z progu.
 — Doskonała myśl!... — cieszy się Żebrowski.
 Tuśka idzie naprzód.
 — Chodź, Pito! — mówi do córki.
 Pozostawia obu mężczyzn razem. Nie rozumie, co się z nią dzieje. Gdy ich widzi jednego obok drugiego, zaczyna czuć do nich obu żal, jakąś pretensyę.
 Idzie z Pitą drogą, starając się od nich odsunąć jaknajwięcej.
 Oni natychmiast zawiązują z sobą rozmowę.
 Z początku Porzycki odpowiada monosylabami, ale grzeczność i uprzejmość Żebrowskiego nie zraża się tem wcale. Przeciwnie, mąż Tuśki jest dziś bardzo rozmowny i ciągle wypytuje Porzyckiego o jego wycieczki w góry i o to, »jak tam w tych górach jest«.
 Porzycki, który z początku czuł się jakby związany łańcuchem wobec tego człowieka i ciągle jeszcze miał na pamięci to, co się niezadługo stanie, powoli daje się unieść wspomnieniom, które w nim żyją z wielką siłą, wspomnieniom owych junackich górskich karkołomnych wypraw.
 Zaczyna je opowiadać barwnie, zajmująco, Żebrowski aż przystaje i ręce rozkłada.
 — No... no... to dopiero... to dopiero...
 Porzycki patrzy już prosto w twarz Żebrowskiego i myśli, że ten mały, chudy człowieczek w najeżonym serdaku jest z twarzy bardzo podobny do starego Chińczyka.
 Ale zarazem myśli, że ten »chińczyk« jest przecież