Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/392

 — Iść z panem?
 — Tak!
 Biedne, zmęczone oczy patrzą błagalnie w twarz Porzyckiego. Smutne, zmęczone, a przecież tyle w nich nadziei radosnej, że ta wycieczka może przyjść do skutku.
 Patrzą i czekają...
 Biedne, urzędnicze oczy.
 Porzycki utonął w nich swemi zdrowemi, żywemi źrenicami. Zrozumiał ich melancholię i nędzę i do prośby się przychyla.
 — Ależ chętnie!
 — Co? chciałby pan?... A, mój Boże!... jaki pan poczciwy.
 — Zaprowadzę pana...
 Porzycki się namyśla.
 — Dokąd? dokąd?
 — Do... Czarnego Stawu.
 Żebrowski jest zachwycony.
 — Czy to daleko?
 — Nie.
 — A niebezpiecznie?
 — Ale cóż znowu, dzieci tam chodzą. Niech się pan nie boi... ze mną się nic złego panu nie stanie.
 Żebrowski rad chychoce cicho.
 — Ja wiem! wiem! Pan jest silny, zdrów, dzielny. Doskonałą miałem ideę, udając się do pana. A kiedy pójdziemy? Może jutro... Bo ja zaledwie parę dni mogę zabawić.
 — Niech będzie jutro.
 Umilkli, bo Tuśka i Pita, zawróciwszy, zbliżały się ku nim.
 — Wracamy do domu — rzekła Tuśka, przechodząc. — Zimno i głowa mnie boli.
 Oczy jej utonęły w oczach Porzyckiego. Przelotnie przypomnieli sobie tem spojrzeniem niedawne pocałunki i postanowienia.
 Kobiety poszły znów naprzód. Żebrowski, uczepiwszy się serdaka Porzyckiego, powstrzymywał go.