Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/394

 — Nie. Tu zostaniemy. I tak pan ledwo żyjesz.
 Żebrowski wydął swą biedną klatkę piersiową.
 — To się panu tak zdaje. Jabym dopiero teraz poszedł światami!
 Ręką wskazał dokoła wspaniale, pełen energii. Lecz ręka mu opadła, osunął się na głaz i przypadł twarzą do mchu...
 — A co! a co... — roześmiał się Porzycki.
 Żebrowski, nie wstając, pragnął się usprawiedliwić.
 — To tylko chwilowe.
 — Ładnie chwilowe.
 — Napiję się koniaku i zaraz będę rzeźwiejszy.
 Koniak wypity, płaska buteleczka z jednej kieszeni już pusta, ale sił jakoś Żebrowskiemu nie przybywa.
 Przeciwnie, coraz więcej mu się jakoś w głowie mroczy.
 — Wie pan... — mówi, uśmiechając się nieśmiało — ja trochę pod tym krzakiem przysiądę; odetchnę, i znów dalej...
 — Przysiadaj pan, i owszem.
 Żebrowski zbiera mech, urządza sobie siedzenie, wreszcie siada, wyciąga nogi, oddycha ciężko.
 — A to panie!... — szepce — a to panie!...
 Patrzy przed siebie, dziwi się, iż nie widzi wcale Giewontu i ani pod stopami niema przepaści, ani łańcucha szczytów nie widno, tak, jak z dołu.
 Są na jaśniejszem miejscu, na rodzaju polanki, tonącej w morzu mchów puszystych, z których strzelają jodły, splątane z limbami.
 Opodal jarzębina płonie purpurą, rozkładając baldachim swych delikatnych liści.
 Ot las i las.
 Żebrowski zamglone oczy podnosi na Porzyckiego, który usiadł opodal i papierosa pali.
 — Proszę pana...
 — ?
 — Czemu tu gór nie widać?
 — Dlatego, że w nich jesteśmy.