Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/395

 — Aha!
 Mąż Tuśki zdawał się przez chwilę zbierać myśli przeżuwać doznane wrażenia.
 — A czemu nie szliśmy nad przepaściami?
 Porzycki wesoło się roześmiał.
 — Bo jesteśmy jeszcze bardzo nizko i o przepaściach niema mowy.
 — Nizko? a mnie się zdawało, że my Bóg wie gdzie jesteśmy. Takeśmy się pięli w górę, skakali przez potoki... no... no...
 — Przedewszystkiem wyszliśmy późno.
 — Proszę pana, cóż ja winien, że żona całą noc nie spała i skoro świt zbudziła się, chodziła po swej izbie, płakała, czy coś...
 — Płakała?
 — Zdaje się. Może ją zęby bolały.
 Umilkli obaj na chwilę. Widmo płaczącej Tuśki przemknęło się wśród jarzębin.
 Porzyckiemu zrobiło się dziwnie nieprzyjemnie. Uczucie lekkości, które ogarnęło go, gdy wszedł w ten las pełen uroku i surowego piękna — znikło. Ciężar, który czuł od wczoraj, od owego postanowienia Tuśki rozejścia się z mężem, znów gnieść go zaczął.
 Wstał i zaczął iść wśród głazów zwalonych na siebie. Mech szeleści mu czasem pod stopami. Gdzieś w oddali jakiś potok szumi, rwie się, huczy, jakby pod ziemią.
 Żebrowski płaczliwie woła:
 — Gdzież pan idzie? Ja tu sam mam zostać? A jak pan gdzie zginie, co będzie?
 — Nie idę nigdzie — ot... spaceruję — odpowiada Porzycki i znów zniecierpliwienie ogarnia go na tego niedołęgę, siedzącego pod krzakiem, zdyszanego i pożółkłego ze zmęczenia.
 — Do niczego! — myśli — Tuśka mu słuszność, rzucając go... to nie jest mąż dla niej.
 — Ma słuszność, ma słuszność...
 Lecz nie patrzy w stronę Żebrowskiego. Ile razy bowiem sobie przypomni to, co jest, i to, co się stanie,