Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/397

 — No... no... niech pan powie — czy nie mam racyi?
 — Niech pan będzie spokojny, już ja pana obronię.
 — Pan? czem?...
 — No — tem!
 Porzycki wyjął z kieszeni kurtki rewolwer.
 Żebrowski nagle spoważniał.
 — Pan dobrze strzela?
 — Naturalnie.
 — Nie może być!
 — Dlaczego nie może być?...
 — No... bo pan aktor...
 Porzyckiego te słowa rozdrażniły jeszcze silniej.
 — No więc cóż z tego? Czy aktor nie człowiek?
 — Ach! nie to! — rzucił się Żebrowski — broń Boże... tylko...
 Plątał się, chciał być grzeczny, ale widoczne było, iż nie mógł pogodzić w swych myślach aktorstwa ze sportami i dziwnie na Porzyckiego patrzył.
 — A pan może poluje?
 — Naturalnie.
 — I pływa?
 — Spodziewam się!
 — No! no!...
 Porzycki oglądał rewolwer i myślał: — Coraz głupszy. Jego syn z pewnością takby się nie zachował na wycieczce, jak on...
 Żebrowski patrzył na świecącą w ręku aktora broń, wreszcie obejrzał się dokoła i wyrzekł jakby zalękniony.
 — Lepiej niech pan rewolwer schowa.
 — Dlaczego?
 — Bo może pan niema pozwolenia na broń, a jeszcze kto nadejdzie...
 Nie chciał się przyznać, że widok tej nabitej broni przejmował go niepokonanym, nerwowym strachem. Już od dziecka lękał się śmiercionośnych narzędzi i nigdy nie bawił się żołnierzami, tak, jak inni malcy, raczej kuł po ką-