Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/399

 Żebrowski cofa się pośpiesznie.
 — Nie... nie... ja nie lubię tego rodzaju zabawy!
 — Jak pan chce — mówi aktor, chowając rewolwer do kurtki — a teraz chodźmy dalej.
 Żebrowski wstaje z pośpiechem.
 — Tak, chodźmy! To wolę.
 Idą, milcząc. Porzycki przodem, Żebrowski wlecze się za nim. Słońce ma się ku zachodowi.
 Porzycki, idąc, rozmyśla, co mu uczynić należy. Wracać po nocy z tym człowiekiem, który zupełnie »chodzić« nie umie, który czepia się krzaków za byle wyjściem na głaz, który namyśla się nad każdym potokiem, a muskułów niema »żadnych« i nie jest w stanie utrzymać się ani na chwilę o własnej mocy, jest niepodobieństwem. Nocować znów z nim, przebyć jeszcze tyle godzin razem, wtedy, gdy stał się tak nieznośnym, takim jakimś marnym, zdziecinniałym, to było poprostu nie do zniesienia.
 — Poświęcę się jeszcze! — myślał — niech mnie dyabli; dobrze mi tak, czego przystałem na tę wycieczkę... Wczoraj przecież był zupełnie inny, o wiele sympatyczniejszy.
 I jakby reasumując głośno swoje myśli, nagle się odzywa:
 — Dla pana góry nic nie warte, pan jesteś człowiek dolski.
 — Jaki?
 — No — dolski, z dolin, z równin.
 — Ale... — śmieje się Żebrowski — co pan wie. Ja jestem bardzo górski, tylko dziś jestem jakiś zmęczony. Gdybym jednak tak często pochodził po górach, to... ho... ho... dziesięć razy bym pana przeskoczył.
 — Może!
 — Nie może, ale fakt. Pan coś tak, jak moja żona. Nie macie do mnie zaufania. A ja wam powiadam, że wszystko zależy od przyzwyczajenia. Pan się przyzwyczaił i dlatego pan tak dobrze po górach chodzi. I ja, gdybym się przyzwyczaił... U nas, w biurze, jeden z moich kolegów dostał nowe biurko. Nie mógł się, panie łaskawy, do