Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/433

 — Nie, nie. Mogą ci być potrzebne.
 — Ależ... na co? — Mnie nic nie trzeba. Za te pieniądze zabawisz jeszcze kilka dni w Zakopanem.
 — Nie wezmę!
 — Proszę cię.
 — To ja cię proszę!
 Wymieniali pomiędzy sobą te ostatnie grzeczności z bladym uśmiechem i nie patrząc sobie w oczy.
 Nagle Tuśka ukryła twarz w poduszki. Coś ją dławiło w gardle... coś...
 Pochylił się nad nią.
 — Co ci jest?... głowa?
 — Tak!
 — Weź fenacetyny. Pan Porzycki, wracając z dworca, przyniesie ci kilka proszków.
 — Dobrze!
 Nazwisko Porzyckiego przyszło w samą porę.
 Tuśka podniosła głowę.
 — No — jedź, bo się spóźnisz.
 — Tak, tak... Do widzenia za tydzień. Telegrafuj z Granicy. Wyjdę na kolej... Bądź zdrowa.
 Pocałował ją w czoło i w rękę.
 — Pito — do widzenia!
 W milczeniu Pita całuje ojca w rękę.
 Jeszcze raz w progu odwraca się Żebrowski:
 — A więc za tydzień.
 Tuśka nic nie odpowiada. Żebrowski, zajęty serdakiem, który przytroczył do pasków pledu, nie zwraca na to uwagi.
 Zamykają się za nim drzwi, a Tuśce zdaje się, że ktoś zamknął jeden tom jej życia.
 Lecz gdy już w tej chałupie nie stało owego »męża«, Tuśka przeraziła się myślą, iż Porzycki obecnie jest właściwem jej »wszystkiem« i że ona nie czuje pomiędzy nim a sobą jeszcze tej nierozerwalnej spójni, jakiej się spodziewała.
 — To przyjdzie... — myślała — przyjdzie, gdy staniemy się dla siebie bliżsi.