Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/437

katny wzgląd, ale wzgląd ten istnieje i nurtuje Tuśkę do głębi.
 — Niezadługo się rozjedziemy — mówi Sznapsia. — Kto wie, czy się kiedy w życiu spotkamy.
 — Och! za to pani ręczę — odpiera żywo Tuśka.
 — Że się spotkamy?
 — Tak!
 — A gdzie?
 — Może tam, gdzie się pani mnie nie spodziewa.
 Sznapsia patrzy na Tuśkę przeciągle.
 — Ja się nie mylę. Pani coś postanowiła.
 — ...
 — Porzycki będzie w tym sezonie we Lwowie.
 — A!...
 — Tak! — Wczoraj podpisał kontrakt i przezemnie odesłał. Pani nie wiedziała?
 — Wiedziałam.
 Tuśka kłamie, niemile dotknięta tem, że Porzycki nie powiedział jej ani słowa o zmianie miejsca pobytu scenicznego, nie poradził się, a wtajemniczył i wziął za pośredniczkę tego engagement swą dawną kochankę.
 Więc we Lwowie...
 Tam będzie niezadługo, z nim, z Pitą.
 Nic nie wie o tem mieście — w mgłach się jej gdzieś w myślach ściele.
 — Porzycki się bardzo podoba we Lwowie — mówi Sznapsia — tam brak właśnie aktora w tym rodzaju. Cieszę się, że wpłynęłam na niego dodatnio w tym kierunku.
 Tuśce uderza krew do głowy. — Wpłynęła!... Od tej chwili przecież tylko ona powinna mieć wyłączny wpływ na Porzyckiego. To ją podnieca i z całą świadomością tego, co czyni, pyta:
 — Czy Lwów jest drogie miasto?
 — Bardzo.
 — No... ale żyjąc we troje... dziecko i dwoje ludzi, to wypadnie taniej?
 — To zależy.
 Zapadła cisza.