Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/44

 I idą obie, jedna za drugą, mniejsza przodem, w jednakowych, narzuconych na plecy, granatowych żakiecikach o złotych guziczkach.
 Idąc, patrzą ciągle w ziemię, ryją wzrokiem po chodniku, wybierając suchsze miejsca i chroniąc jasne buciki.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Nagle opalowe widmowe kontury gór obrysowały się złoto-purpurowym paskiem.
 Jest to nadzwyczaj piękne, niewypowiedzianie piękne zjawisko i chwila to dziwna, uroczysta, jakby natura dyszała żarem swej drugiej doskonalszej, astralnej duszy.
 I w takiej chwili już rozróżnić nie można, czy to odblask słonecznych, ostatnich blasków, czy to powstanie wypromieniowania własnego światła z łona ziemi, tak krwawo, tak ofiarnie, tak płomiennie znaczą się w przestworzu, świetlane linie gór.
 Lecz idące dwie kobiety nie dostrzegają tych cudów, one idą jedna za drugą w swych granatowych żakiecikach i patrzą uważnie na dół, na ziemię, aby ocalić nowe, śliczne, popielate buciki.

---

V.

 Doszły do domu, który, jak dziwne, żółte pudełko wdzięczył się z daleka kolorowemi szybkami werendki, osłonionej lasem maluchnych choinek.
 W milczeniu przeszły po deseczce, rzuconej przez rowek, i skierowały się ku sieni.
 Pierwsza weszła w głąb trochę ciemnawą Pita, lecz cofnęła się i stanęła u progu.
 Delikatny rumieniec pokrył jej twarzyczkę.
 Idąca za nią matka zatrzymała się zdziwiona.
 — Dlaczego nie idziesz? — zapytała dziecka.
 Lecz ona chwilowo zdawała się wahać z odpowiedzią.