Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/440

 — Tak. Do ciebie.
 Uścisnęli się za ręce i te ręce tak się wtuliły, jakby dla siebie stworzone.
 Porzycki zaczął iść obok Sznapsi, prowadząc rower.
 — Byłaś gdzie?
 — U pani Żebrowskiej.
 — A...
 Spochmurniał. Coś, jakby niechęć, przysłoniła mu oczy. Sznapsia śledziła go pilnie.
 I nagle, szczerze, bez żadnego wstępu, wyrzekła:
 — Ucieka z tobą?
 Nie odpowiedział nic. Był zmęczony. Nie umiał przed nią kłamać. Podczas całego z nią pożycia, gdy spojrzała mu rozumnie w oczy, mówił jej zawsze prawdę.
 Zrozumiała jego milczenie.
 — Będziecie nieszczęśliwi! — wyrzekła znów ostro i głosem pewnym.
 — Wiem o tem.
 — I pomimo tego...
 — Co?
 — Uciekasz?
 Wzruszył ramionami. Nie wiedział, co począć. Ten plan ziszczenia projektowanego przez Tuśkę rozstania się z mężem krył do tej chwili, lękając się przyznać głośno do tego, co postanowił. Znał Sznapsię, wiedział, że ma charakter, że można jej zawierzyć, a przecież...
 Odparł więc wymijająco:
 — To jeszcze nic pewnego!
 — Nie rób tego — zawołała aktorka z żywością — ty nie jesteś urobiony na człowieka, który może się obarczać kimś tak niezdecydowanym i bez wyrazu, jak Tuśka... Ja ciebie znam! Zjesz ją i zjesz siebie... Potrzebujesz całej siły, swobodnej myśli... Co ty z nią zrobisz? co?
 — Mówię ci, że to jeszcze nic pewnego.
 — Tem lepiej, tem lepiej. Bo to stać się nie może, to stać się nie powinno! Ja cię o to proszę!...
 Gorący był ton jej głosu.
 Usta jej drżały. Ogarnęło ją wzruszenie. Coś z tego