Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/449

musi wracać do Warszawy, na Warecką ulicę — ona to wiedziała, gdy wpadła tu do tego pokoju...
 A kto wie — może wcześniej nawet.
 Lecz poco on jeszcze mówi, skoro to już postanowione, skoro ona już nic od niego nie żąda?
 — Chciałem to wszystko powiedzieć jutro... ale lepiej dziś... niech się to skończy...
 Spojrzała na niego.
 Wydał się jej jakiś bardzo daleki. Zdawało się jej, że oddala się od niej w tumanach jakiejś mgły.
 I nagle wyciągnęła obie ręce, a z gardła jej wydobył się krzyk:
 — Och!... och!...
 On drgnął cały.
 — Pani!... Tuśko!... uspokój się!... to noc, to hotel!...
 Łzy lawiną płyną z jej oczu.
 — Och!... och!...
 W sąsiednim numerze zachrobotano.
 — Tuśko... błagam cię! — mówił Porzycki.
 Rozległo się pukanie.
 — Proszę się zachowywać ciszej i przyzwoicie! — dał się słyszeć przeze drzwi jakiś głos niechętny. — My chcemy spać!...
 Na Tuśkę, jakby spadło uderzenie szpicruty.
 — Zachować się przyzwoicie.
 Pomimo wszystko, ciśnie się jej do mózgu wspomnienie takiej samej chwili.
 Ktoś płacze w numerze hotelowym, ktoś łka, skarży się... jakaś kobieta...
 A potem w ten płacz wpada bezlitosny rozkaz drugiej kobiety:
 — Zachować się przyzwoicie...
 Kiedy to było?
 Kto były te dwie kobiety?
 — I nagle nad sobą słyszy głos mężczyzny:
 — Niech kiciątko nie płacze...
 Oprzytomniała.