Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/45

 — Nie wiem... noga mnie zabolała — wyrzekła cichutko.
 — Cóż znowu?... Może zwichnęłaś?
 — Nic, nic...
 Tuśka usunęła dziecko i weszła do sieni.
 Jakieś dwie postacie ciemne przylgnęły w kącie do siebie i tak były rozszeptane, iż nie widziały wejścia Tuśki i Pity.
 Kobieta uczepiła się u szyi mężczyzny i coś mu mówiła do ucha, przekładała, tłómaczyła.
 On tylko kiedy niekiedy potrząsał głową i z cichym chychotem całował ją raz po raz w szyję.
 Jego ręka bieliła się na bronzowem tle jej serdaka. Z jej głowy spadła chustka, a ukośne światło, bijące na nich cieniutką strugą, rozświetlało jej włosy płowe złotawą delikatną mgiełką.
 Zaszyli się tak w kąt sieni pomiędzy wióry nagromadzone tu i heblowiny, jak w mech, jak w trawę.
 Bezpieczni byli i radzi sobie, a prości, młodzi, jak dwa smereki, rosnące na jednym stoku góry.
 Tuśka natychmiast rozpoznała w mężczyźnie Józka, zwanego Chrobakiem, »piknego« męża gaździny.
 Kobiety nie znała, nie widziała jej nigdy w chacie.
 Ogarnęło ją uczucie niesmaku.
 To oszukiwanie starej żony pod progiem jej mieszkania przejęło ją wstrętem.
 — Idźcie stąd precz! — wyrzekła twardo.
 Lecz oni nie rozpletli z uścisku rąk, tylko otworzyli drzwi do izby i weszli, cicho stąpając w swych kierpcach rozmokłych.
 Wówczas Tuśka przypomniała sobie o córce i zwróciła się ku niej wzburzona:
 — Chodź, Pito — możesz już przejść.
 Dziecko z ciekawością patrzało w kąt, gdzie przed chwilą stała całująca się para.
 Ociągając się, wchodziła do pokoju.
 — Chodź już! — zawołała matka.
 W pokoju znalazły gaździnę, która fartuchem miło-