Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/452

XXXVIII.

 Gwizd przenikliwy.
 Tupot, potrącanie ludzi, rzeczy, woń jakiegoś więdnącego w rękach kobiety bukietu, zmieszana z zapachem gryzącym węgla.
 Koło wagonów idą Porzycki, Tuśka i Pita. Idą w milczeniu, jakby korowód skazańców. Tuśka niesie prześliczny bukiet, Pita ogromne pudło cukierków.
 Na pozór są to ludzie spokojni, weseli, którym nic w życiu nie brakuje. Panie odjeżdżają, grzeczny znajomy odprowadza je na dworzec...
 Słowem — wszystko w porządku.
 Porzycki bardzo się troszczy, aby panie wygodnie jechały. Sam wybrał wreszcie oddzielny mały przedział, porozumiał się z konduktorem.
 — Tu będzie paniom doskonale!...
 Teraz układa ich drobnostki, ociera własną chustką pył, rozwiązuje cukierki. Czyni to wszystko gorączkowo. Nie patrzy na Tuśkę, która blednie coraz więcej i słowa wymówić nie może.
 Już wszystko ułożone, już niema co robić, czem się zająć. Trzeba wreszcie spojrzeć sobie w oczy i stanąć wobec prawdy całej i brutalnej.
 Pita usiadła w kąciku. Od rana oczy jej śledzą matkę. Co jednak to dziecko myśli, zgadnąć trudno. Tylko i ona jest jakby bledsza, jakby ten ogólny smutek i na nią cień swój rzucił.
 — Jeszcze pięć minut!...
 Tuśka nie odpowiada nic. Usiadła i widać, jak się męczy, jak strasznie pracuje nad sobą, aby pozostać choć napozór spokojną. Dwie krople krwi spływają jej z wargi, którą zębami przycięła.
 Porzycki stoi w przedziale prawie na progu — i nagle przychodzi mu jedna myśl do głowy.
 — Czy to rzecz uczciwa, którą spełnia w tej chwili — uczciwa względem tej kobiety, która dyszy rozpaczą i kona w każdej minucie...