Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/53

 — Gdzie pani zostawiła dzieci? — pytała znów pierwsza z kobiet.
 — W numerze zamknięte.
 — Co też pani wyrabia! Jeszcze kiedy się spalą.
 — Pochowałam zapałki. Zresztą one do tego przyzwyczajone. Będą siedziały pociemku aż do mego powrotu. Wczoraj Kazio tylko westchnął, żeby choć było światełko... Ja mu mówię: »Nie można, Kaziu«. — A on na to: »Dobrze, mamusiu, ja tylko tak...«
 — Ileż lat ma Kazio?
 — Pięć.
 — A mała?
 — Trzy.
 — Dlaczego pani je wozi z sobą?
 — A gdzież je zostawię? Przy kim? Mam to ja kogo? rodzinę, albo co?... Pani dobrze — pani ma matkę...
 — E!... lepiej niech mi pani o tem nie mówi.
 W uszy Tuśki wpada ten szept doskonale, lepiej, niż to, co mówią aktorzy na scenie. Zresztą przestała się interesować czworokątem, złożonym z męża, kokotki, żony i kochanka żony.
 Czuje instynktownie, że poza nią są właściwe tragikomedye i że tam, aż kipi od życia i jego prawdziwej melancholii.
 Znów daje się słyszeć głos męski:
 — Czemu pani do domu nie idzie?
 — Do jakiego domu?
 — A no do numeru, do dzieci.
 — Przyszłam zobaczyć, może co dostanę z dzisiejszego przedstawienia.
 Aktorki zaczęły się śmiać dyskretnie.
 — Lepiej uciekaj — zawyrokował mężczyzna — bo okaże się, iż musicie dopłacić i będzie pani musiała coś z kieszonki dołożyć.
 — O! o! to mnie niema.
 Szelest sukni, brzęk breloków i z symfonii perfum ulatnia się i ginie Trèfle incarnat.