Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/54

 Jeszcze w przejściu szumi suknia, kiedy daje się słyszeć szept pozostałych:
 — Szalona!
 — Daj spokój... Biedna kobieta.
 — Co — biedna? — szydzi mężczyzna. — Potrzebne jej dzieci? co?
 — A! mój drogi, oburza się jedna z aktorek — to trudno — kobieta, niestety, nie może być kukułką, tak, jak ty.
 — Legenda o kukułce obalona — wymyśl pani co innego.
 — Nie wymyślę — dopóki będą tacy, jak ty ludzie.
 — Zrobiłem ci co złego?
 — Mnie — nie, ale...
 — No to daj spokój, bo się zemszczę.
 — Ty?
 — Ja...
 Śmiech leciuchną gamą wstrząsa brelokami.
 — Jak?
 — Rozkocham i unieszczęśliwię.
 — Ach, ty głupi! głupi!...
 Jak kuglarze japońscy szklannemi kulami, tak ci ludzie igrają ze śmiechem i lekko tem, co stanowi często ból i tragedyę życia.
 Tuśka ma dziwną ochotę obejrzeć się, zobaczyć, jak wyglądają te kobiety i ten mężczyzna.
 Wieku ich nie może odgadnąć. Głosy ich są świeże i wygimnastykowane.
 Teraz aktorki coś szepcą pomiędzy sobą, ale cicho, tak, że już nic dosłyszeć nie można.
 Nagle odzywa się mężczyzna:
 — Żeby też jedna z was miała tak śliczne włosy, jak ta dziewczynka, która siedzi przed nami.
 — Przecież ja mam także złote włosy.
 — Aha eau de fée, czy tam Aureoline, czy jak tam. Ale ta mała ma miękkie, jasne, długie...
 — Wielka historya... w jej wieku...
 — A... to też to... w jej wieku!