Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/58

 — Panie książęciu! — mówi góral — panie książe — kciecie na wielką wantę? — Pójdziem! Jo was, panie książęciu, za portecki z tyłu chyce. Wendziemy.
 Młodzieniec, nazwany »panem książęciem«, skrzywił wygoloną, długą twarz i odparł z nieznacznym grymasem.
 — Ja sam się wydostanę bez waszej pomocy.
 Chytre oczki górala zaświeciły, zaczął czmychać nosem i trzeć dziwnie wykrojone usta.
 — Nikany nie wyjdom sami, bo w nóżkach słabe — czmychnął ze śmiechem.
 Tu i owdzie po stolikach siedzące towarzystwa zaczynają się mniej lub więcej dyskretnie zaśmiewać.
 Widzi to góral w niebieskiej obroży — rad — powstaje z krzesła i coraz więcej pozuje dla galeryi.
 — Jak cię ja, panie ksiązęciu, i Matka Najświętsza nie pomoże, to hipnies, chocieś sprzętny i wywyrtny! Hej!...
 Książę pakuje ręce w kieszenie od spodni i kołysze się na pogiętem, żelaznem krześle.
 — Żebyście wy, Gąsiennico, tak często Matki Boskiej nie wzywali — mówi, patrząc na górala zamglonym, lecz pełnym głębi wzrokiem.
 Gąsiennica Wojtek machnął gunią i rozstawił nogi.
 — Jakże to? nie wzywać, kiej to nasa Pani i Królowa i wsyćko...
 — To też właśnie dlatego — tłómaczył książę. — Wy, Gąsiennico, gracie sobie teatr, a niby z nabożeństwa wzywacie ciągle Boga i świętych Jego!...
 — Bo to je nasa Pani! — darł się góral, wodząc chytremi ślipkami dookoła. — Pani, co na kmurach se siedzi... A ja wam co powiem. Był taki plugac...
 — Dajcie spokój! — przerwał mu książę — co tam będziecie Sabałę małpować. To już nudne! Kelner, płacić!
 Góral od pewnej chwili pozował głównie dla Tuśki. Kręcił się przed nią, uśmiechał, pokazywał białe i drobne zęby, błyskał oczkami, słowem wyglądał, jak tańczący kogut przed kuropatwą.
 Tuśka zauważyła ten manewr, ale go nie rozumiała.