Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/63

 Na dole u kamiennej ściany dostrzegła białą guńkę i twarz o rozwartej czeluści ust ku niej wzniesioną.
 Z werandy padało trochę światła.
 Poznała Wojtka Gąsiennicę.
 Zarumieniona — spytała prawie głośno:
 — Czego chcecie?
 — Może póńdziecie f góry ze mną? — wyskrzypiał głos górala. — Jo wos poprowadzę piknie na Giewont... gdzie fcecie... Nadaliście mi się.
 Propozycya była zwykłego przewodnika, ale zęby białe śmiały się, oczy w cieniu błyszczały.
 — Dajcie mi spokój — rzuciła gniewnie Tuśka.
 Pita podniosła się z krzesełka — oparta o balustradę i patrzała.
 Lecz góral nie odchodził.
 Znów Tuśkę za suknię pociągnął.
 — Może póńdziecie...
 Lecz w tej chwili z poza balustrady mignęła czarna hebanowa laska z ogromnym, srebrnym monogramem.
 — Mój człowieku — idźcie swoją drogą i zostawcie tę panią w spokoju.
 Tuśka spojrzała.
 Obok niej stał wysoki, młody mężczyzna z maleńkiemi wąsikami — rosły — w białej kamizelce!
 Laską zręcznie usuwał natręta, a równocześnie patrzał na Tuśkę wielkiemi czarnemi oczyma, które zdawały się błyszczeć, jak dwa dyamenty.
 Pod dotknięciem laski, Gąsiennica rozpłynął się w ciemności z szybkością zmykającego kota.
 Od furek tylko, gdzie czekali woźnice, doleciały chychot i szepty.
 Tuśka spłoniona, przygryzając usta, skinęła głową w stronę mężczyzny.
 — Dziękuję panu!
 — O!... proszę!... — odrzekł, uchylając kapelusza.
 Tuśka usiadła znów na krześle. Miała zamiar odejść natychmiast, ale ogarnęła ją dziwna nieśmiałość. Czuła poza swemi plecami, iż towarzystwo strojne, które poznała